ΣΥΝΑΞΗ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
μας χωρίζουν άμαχες λέξεις
εκατομμύρια έτη φωτός
ετοιμόρροπη σιωπή, εύφημη χρεία
στιχάκια αλληλέγγυα
στην ποιητική τους αναδίπλωση
στιγμές με τη λάμψη της αστραπής
αιώνες με τη σφοδρότητα της καταιγίδας
άπω βούκινο ερημίας έσω
με υποτάσσει η πεμπτουσία των ανατροπών
με διαπερνάει σειρήνα Φαντασίας και Λόγου
ποιήματα μηρυκάζουν άλλα ποιήματα,
γραμμική άβατων στίχων
στ΄ άδυτο περιθώριο άλλων στίχων προτρέχει
κύκνειοι κάλυκες οργασμού
λάμνουν τη μεροληψία τους
εις τι θεαθήναι των λέξεων
πόθος αναστενάρης
μέσα σ’ άλλους πόθους
που κάπως ξέρει από μελαγχολία
ΣΕ ΠΟΙΑΝΟΥ ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ ΕΙΜΑΙ, ΕΙΣΑΙ ΑΡΑΓΕ;
αν όλα τούτα είναι σκιές, εμείς πού είμαστε τάχα;
κι ο έρωτας, το ποίημα, η αγωνία του η κρυφή
πού απαγκιάζουν έξω απ’ το αμπάρι τους;
ρόδινου ονείρου δόλια μάνα
πεταλίδα στην αφάνα παλίνδρομου βράχου
σείστρο του ανέμου όλη τη νύχτα σαν αγαπιέσαι
στου ουράνιου τόξου τις λιόκαλες σπονδές
σκύβαλο παραλήρημα φυλλοβόλου λόγου
περίακτοι συμβολισμοί αείφυλλων γυναικών-
επιδείνωση άστατου ποιήματος
σημαδιακές κουβέντες
όστρια μοναξιά
στα μάτια σου τα χρόνια λόγια
τα πάθη λάθη σε χέρια γυρίζουν
και προπορεύονται απ’ την ανέμη των ποιητών
σ’ άλλων ερωτευμένων τα νικηφόρα όνειρα
θ’ ανταμώνουμε κυματισμούς ηδονικών βλεμμάτων
ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΗΚΟΣ ΧΡΩΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΜΗ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ…
ό,τι χάνεις σε ζωή
στύβοντας έμπνευση και σεκλέτια
μεταγγίζει προς τα μέσα
το σπόρο το καλό τον χερουβίμ:
οιωνοί με τις φτερούγες της κραυγής τους ανοιχτές
οιονεί σιωπή μαρμαρένια κατακλείδα
στον ίδιο παρά φύσιν στίχο…
τρέχον σώμα πρόσω ηρέμα
κάγχασε μέσα απ’ το ακουστικό κοχύλι του
ουραγός πρίγκιπας
βασιλιάς των χορευτών της λίμπιντο
ακόρεστη δίψα ανάμνησης χρωμάτων
νοσταλγία που αποφανατίστηκε
όμαιμη σ’ ένα αμίλητο κορμί
ως τα πλάτη ηχηρών ανέμων
άνοιξες διάπλατα λέξεις πόδια κλαδιά
μαινάδα αμέτρητες φορές και ποίημα μία
ΠΥΡ ΓΥΝΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑ ΤΕΛΕΣΦΟΡΟ
τρομάζω στη γλώσσα των ποιητών
το άγχος της μετ’ επανόδου διαδρομής
κάτι ακόμα που ήταν να ειπωθεί
αλλά δεν βρέθηκαν έκπληκτες λέξεις
ελπίδες του σώματος και της ψυχής
κρυμμένες μες στο στίχο
στο γαλάζιο ουρανό υπαινιγμοί παλίρροιας
ιδιωτική οδός δημόσιων λιθοβολισμών
μέχρι τη χάρτινη άκρη παραλίας
όπου θα αποστάξουνε οι αυριανές μας τύψεις
όμως σ’ αυτό εδώ το Ποίημα
προπατορική χαρούλα η ποδηλάτισσα
διασχίζει κάθετα το πρωινό μας Σάββατο
αρμενίζοντας όλες τις ευκτικές
παράλληλα μ’ ένα στριγκό κουδούνι
σε δρίμες αυγουστιάτικες
προσπέραση στιγμιαίας νοσταλγίας
από τη γυαλιστερή πλευρά ζουμ ποδηλατόδρομου
ΘΕΣΗ ΠΕΡΙΟΠΤΗ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΞΗ ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ
δεν πνέει η ανασαιμιά των στίχων
και βλέπω εκείνη τη γυναίκα
φωτιά ψηλή σα ρίγος προσευχής
εικόνισμα που δείχνει την ψυχή όλων των λουλουδιών-
έχω πιαστεί στην ίδια παγίδα με Λαιστρυγόνες Κύκλωπες
τη Μαρία Μαγδαληνή θλιμμένη Παναγιά
τις πιο πολλές φορές ήταν Πάσχα
κι έριχνε μια ψηλή βροχή Μεγάλης Παρασκευής
συνονθύλευμα Κυριακής εστίασης-
γόρδιο κενό τρίστρατο φιλί
διελκυστίνδα χρόνου, χώρου ιδεών:
λάθος μονοπάτι πολύφημη στροφή
πνιγμένοι στίχοι σ’ ανελέητες στιγμές
βοήθεια με σβησμένη την κραυγή της
προτού να είσαι σε θέση να διαλέξεις
άκλιτες λέξεις
απλώνεται άρδην ατέρμονο ποίημα
[Τάσος Κάρτας, Οι λέξεις μέσα στο Ποίημα εικόνες σκέψεων και συναισθημάτων είναι και οι εικόνες που τις έντυσαν λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων «για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν» ερήμην – στίχοι εικονολάτρες φωτογραφία λεξιθήρας και η ευπροσήγορη ηχώ της μοναξιάς στο τεντωμένο σχοινί μιας ανάγκης λανθάνουσας για ουρανό!]
ΛΕΡΩΜΕΝΗ ΦΩΛΙΑ ΧΑΜΕΝΩΝ ΣΤΙΧΩΝ 